Brak wydarzeń
Książka pt. Krajobraz architektoniczny Warszawy to niemalże 200 – stronnicowy przewodnik po krajobrazie stolicy. Zapis zmian, które dokonały się w ciągu ostatnich dwudziestu lat w tym stale przeobrażającym się mieście.
Nowe, zaktualizowane wydanie książki "Mario Botta. Nikt nie rodzi się architektem", w której Marek Pabich sięga do źródeł twórczości wybitnego szwajcarskiego architekta. Botta jest wnikliwym obserwatorem otaczającego go świata, a projektowana przez niego architektura, często określana jest jako architektura poezji. Autor, podejmując rozważania na temat twórczości Botty i zagłębiając się w prowadzony przez niego intelektualny dyskurs, prezentuje idee, które towarzyszyły mu w pracy. Poznajemy człowieka stojącego w opozycji do współczesnych mu, często modnych, tendencji, próbującego powrócić do ponadczasowych wartości i wiecznego ładu.
W książce został poruszony istotny problem zachowania spuścizny kulturowej w sferze rodzimej architektury stosunkowo mało znanego rejonu pogranicza polsko-czeskiego oraz kontynuacji jej formy i detalu w nowo powstających obiektach. Dotyczy to zabudowy o charakterze turystyczno-wypoczynkowym, w tym głównie schronisk i zajazdów. Omawiany obszar „łączy” graniczna rzeka Dzika Orlica będąca jednocześnie świadkiem trwającej tu od stuleci egzystencji i współpracy dwóch narodów.
Dziedzictwo bywa kłopotliwe, o czym zaświadczają najlepiej były obóz koncentracyjny Auschwitz czy Pałac Kultury i Nauki. Największy jednak kłopot mamy z tym, co pozostawiła w naszym kraju Trzecia Rzesza. Jak złożona jest to kwestia, pokazuje najnowsza książka Międzynarodowego Centrum Kultury pt. Kłopotliwe Dziedzictwo. Architektura III Rzeszy w Polsce. I dostarcza najpełniejszego jak dotąd, nierzadko zaskakującego przeglądu tych „źle urodzonych” budowli.
W niniejszej monografii starano się pokazać różnorodne drogi, jakimi krążą ludzkie myśli i idee. Konotacje te określają sens, znaczenie, treść i ogół cech współoznaczanych. Pozwalają nazywać, a więc i odczytywać pewne zjawiska, z którymi mamy do czynienia.
Książka mówi także o historii wprowadzania o życie w polskiej architekturze doktryny socrealizmu.
takich jak: Biuro odbudowy Stolicy, Pałac Kultury i Nauki, Trasa WZ, Marszałkowska Dzielnica Mieszkaniowa, Zamek Królewski.
Historia o idei masowego budownictwa, która została urzeczywistniona w postaci betonowych bloków stawianych od Uralu po Morze Pólnocne. To prezentacja losów wspólnych dla mieszkańców betonowej krainy Krakowa, Radomia, Berlina, Londynu i podparyskich przedmieść – choć każdy ma o nim własną opowieść.
Jej zakres obejmuje kilka wątków ujętych wspólnym wyznacznikiem „od idei do realizacji”. Omówiono ideę zrównoważenia i jej odzwierciedlenie w międzynarodowych regulacjach prawnych wyznaczających drogę do osiągnięcia zrównoważonego modelu rozwoju naszej cywilizacji. Na przykładzie Kanady zobrazowano, jak idea i jej zapisy formalne realizowane są przez państwo i społeczeństwo oraz wskazano, jak ważny jest wysoki poziom świadomości społecznej określający „kulturę zrównoważenia”.
Tom Jak czytać mosty to bogato ilustrowany przegląd zróżnicowanych rozwiązań inżynieryjnych służących do pokonywania przeszkód wodnych i innego typu. W pierwszej części autorzy opisują typy mostów i sposoby ich wykorzystywania. Pomaga to zrozumieć w jaki sposób materiały i technologie wpływają na rozwój tych konstrukcji. W kolejnych rozdziałach zamieszczone zostały historie rozwoju poszczególnych rodzajów przepraw i przykłady ich najciekawszych realizacji. Każdy z obiektów prezentowany jest na ilustracji opatrzonej szczegółowymi rysunkami i opisami. Dzięki temu czytelnikowi łatwiej jest zrozumieć podstawowe podobieństwa i różnice konstrukcyjne.
Książka Patchwork. Architektura Jadwigi Grabowskiej-Hawrylak, choć towarzyszy wystawie pod tym samym tytułem, nie jest ani katalogiem, ani klasyczną monografią. Składa się z dwunastu w dużym stopniu niezależnych esejów, skoncentrowanych na różnych zagadnieniach. Punktem wyjścia poszczególnych rozdziałów są niekiedy pojedyncze projekty, innym razem grupy obiektów o zbliżonej funkcji czy zbliżonym typie, czasem zaś zjawiska stylistyczne lub uwarunkowania społeczno-polityczne. W kilku wypadkach tła jest być może nawet nieco za dużo jak na opracowanie monograficzne. Zabieg ten, choć obarczony sporym ryzykiem generalizacji, został jednak zastosowany w pełni świadomie.
Architektura VII dnia to ponad 3000 kościołów rzymskokatolickich zbudowanych w czasach PRL. Wznoszenie świątyń było wówczas znakiem zarówno wiary, jak i protestu przeciwko programowo ateistycznemu państwu. Wybudowane w czynie społecznym, ze zdobytych z trudem materiałów, kosmiczne formy kościołów stały się wyłomem w sztywnym szablonie architektonicznym scentralizowanego państwa. Znajdujące się w szarej strefie, a przez to nie do końca sformalizowane, budowy świątyń przyciągały utalentowanych architektów obietnicą twórczej wolności. Dziś stanowią one najbardziej oryginalne dziedzictwo polskiej architektury XX wieku. Książka Architektura VII dnia to pierwszy przewodnik po architekturze powojennych polskich kościołów.
Słowa o nich chcą uświadomić nam rolę kobiet nie tylko w kształtowaniu modernistycznej wizji architektury i urbanistyki polskiej, ale także mierzą się i walczą z wciąż obecnym stereotypem patriarchalnego świata budowniczych, w którym jedynym „ojcem dzieła” nadal pozostaje mężczyzna-architekt.
Autor szuka nieoczywistych percepcyjnych wytworów architektury z typową dla siebie jasnością i precyzją. W kręgu jego zainteresowań znalazła się m.in. analiza porządku i nieporządku w dizajnie, natura wizualnego symbolizmu, relacja między funkcjonalnością a percepcyjną ekspresją.
„OCH – ilustrowany atlas architektury Ochoty” przedstawia 60 budynków, założeń architektonicznych, rzeźb i dekoracyjnych detali znajdujących się na terenie dzielnicy. Każdy obiekt opatrzony jest jedną ilustracją i krótkim opisem w języku polskim i angielskim. Prezentacje poprzedza dwujęzyczny wstęp z zarysem historii dzielnicy. Budynki i detale zostały przedstawione za pomocą precyzyjnej, lecz syntetycznej ilustracji. Taki sposób prezentacji architektury pozwala zrozumieć podstawowe założenia przestrzenne poszczególnych projektów, niezakłócone ograniczeniami, z jakimi mamy do czynienia w przypadku zdjęć budynków (zasłaniające je drzewa, inne obiekty czy elementy infrastruktury miejskiej, brak dostępu z niektórych stron, zmiany modernizacyjne).
Bogato ilustrowana monografia obejmuje zagadnienia związane z teoretycznymi rozważaniami i praktycznymi dokonaniami realizacyjnymi w zakresie przestrzeni miasta stołecznego Warszawy. Próby poszukiwania elementów tożsamości miasta opisane są w wybranych i analizowanych 29 projektach autorskich. Książka jest podzielona na trzy części. W części pierwszej zawarta jest skrótowa analiza wybranych prac teoretycznych, które autor uznaje za ważne dla kształtowania i percepcji przestrzeni miejskiej oraz istotne dla praktyki urbanistycznej z punktu widzenia zachowania, tworzenia i wzmacniania tożsamości przestrzennej miasta. Część druga dotyczy analizy relacji historii Warszawy z ewolucją jej tożsamości i traktowania ich jako materiału wyjściowego do współczesnego i przyszłego rozwoju.
Omawiając fascynującą rzeczywistość eksperymentowania miejskiego, przekonuje, że dostosowując nasze miasta do wniosków płynących ze współczesnej neuropsychologii, możemy sprostać licznym wyzwaniom związanym z jakością miejsca, urbanizacją i ekologią.
Not so very long ago, some might have considered wood a material of the past, long since replaced by more modern components such as concrete and steel. The truth is radically different. Bolstered by new manufacturing techniques and ecological benefits, wood has seen a fabulous resurgence in contemporary construction. This double-volume survey explores how architects around the world have created and invented with this elementary material. Featuring follies, very large buildings, and ambitious urban renewal schemes, it celebrates the diverse deployment of wood by architects around the world.
Monografia jest próbą podsumowania 25-letniej działalności warszawskiego biura „JEMS Architekci”. Przełom lat 80. i 90. XX wieku, gdy biuro JEMS rozpoczynało działalność, był okresem dyskusji o przyszłości i wyzwaniach polskiej architektury na tle postępującego kryzysu cywilizacyjnego powojennych dziesięcioleci i szans transformacji ustrojowej. Architekci JEMS, jak wielu innych architektów, rozpoczynających samodzielną praktykę w tamtym czasie, aspirowali do walki o jakość i odbudowę polskiej kultury architektonicznej.
