Brak wydarzeń
Aktywne filtry
Los Angeles to także znakomity reportaż o przestrzeni kontrastów, gdzie sąsiadują ze sobą centra ubóstwa i zamożne zamknięte osiedla, bezdomni i celebryci, apokaliptyczne pogorzeliska i bajeczne plaże, przeludnienie i samotność. Dzięki siedmiu lekcjom Baldwina możemy choć trochę zrozumieć miasto, które każdego dnia wymyśla siebie na nowo.
Książka mówi także o historii wprowadzania o życie w polskiej architekturze doktryny socrealizmu.
takich jak: Biuro odbudowy Stolicy, Pałac Kultury i Nauki, Trasa WZ, Marszałkowska Dzielnica Mieszkaniowa, Zamek Królewski.
Historia o idei masowego budownictwa, która została urzeczywistniona w postaci betonowych bloków stawianych od Uralu po Morze Pólnocne. To prezentacja losów wspólnych dla mieszkańców betonowej krainy Krakowa, Radomia, Berlina, Londynu i podparyskich przedmieść – choć każdy ma o nim własną opowieść.
Polska miała jeden z najlepszych systemów planowania przestrzennego w Europie, a wiele krajów podpatrywało go i wdrażało u siebie. Na przykład Niemcy. Tak było przed wojną. Po wojnie system został scentralizowany. A w nowej Polsce nikt nie planuje ani centralnie ani przestrzennie. Bo planowanie przestrzenne jest nudne i sprowadza się do ustaw, przepisów, wykresów, szkiców i terminologii. Zamiast planowania mamy więc wszechobecny chaos. Filip Springer uparł się jednak i postanowił znaleźć w tym szaleństwie jakąś metodę.
Rozwojowi cywilizacji ludzkiej zawsze towarzyszyły zasadnicze problemy egzystencjalne, związane z pozyskiwaniem pożywienia, miejsc bytowania oraz komunikacji. Ta ostatnia potrzeba artykułowana była i realizowana na poszczególnych etapach historii w różny sposób. Jednak od samego początku rozbudowa szlaków komunikacyjnych postrzegana była jako bardzo ważna – począwszy od wydeptanych ścieżek, przez dukty i drogi bite, aż po wielopasmowe współczesne autostrady. Początkowemu zadaniu tworzenia szlaków – o możliwie prostym przebiegu, łatwych do przebycia, czytelnie oznaczonych, szybko przydano nowych elementów, odnoszących się do bezpośredniego ich sąsiedztwa.
Naturalna przyroda otaczająca osiedla mieszkalne i zieleń komponowana występująca na ich obszarach, ma dla człowieka znaczenie ogromne - nie do przecenienia. Większość ludzi odbiera zieleń jako stały element środowiska, w którym żyje, co równoznaczne jest z możliwością i potrzebą korzystania z jej walorów. Czynnością naturalną dla wielu ludzi są m.in. spacery w parku miejskim czy grzybobrania w lasach, a także zabawa z dziećmi i odpoczynek w cieniu korony drzewa. Najważniejsze dla człowieka jest utrzymanie równowagi między potrzebami osobistymi i ochroną miejsca jego życia - środowiska przyrodniczego i krajobrazu kulturowego.
