- Niedostępny
ARCHIMAPA. DZIEDZICTWO ARCHITEKTURY WARSZAWY LAT 1945-1989
Indeks: ARCHIMAPA. DZIEDZICTWO ARCHITEKT
Najnowsze wydawnictwo Muzeum Powstania Warszawskiego p.t.: „Archimapa. Dziedzictwo Architektury Warszawy lat 1945 – 1989” autorstwa Marii Sołtys i Marka Kucińskiego, architektów SARP, to ważny merytoryczny głos w burzliwej dyskusji, która niedawno przetoczyła się przez Polskę, na temat wykreślania z ewidencji zabytków obiektów wybudowanych po II wojnie światowej.
Najnowsze wydawnictwo Muzeum Powstania Warszawskiego p.t.: „Archimapa. Dziedzictwo Architektury Warszawy lat 1945 – 1989” autorstwa Marii Sołtys i Marka Kucińskiego, architektów SARP, to ważny merytoryczny głos w burzliwej dyskusji, która niedawno przetoczyła się przez Polskę, na temat wykreślania z ewidencji zabytków obiektów wybudowanych po II wojnie światowej. Mało kto wiedział, że już dziesięć lat temu Oddział Warszawski SARP złożył na ręce prezydenta stolicy wniosek o objęcie ochroną w planach miejscowych wybitnych obiektów architektonicznych i zespołów urbanistycznych z 2. poł. XX w. Nad wnioskiem pracowali wybitni przedstawiciele środowisk projektantów: architektów i urbanistów, historyków i historyków sztuki, konserwatorów i varsavianistów, którzy w oparciu o swą zawodową wiedzę przedstawili listę adresową obiektów zrealizowanych do 1989 r.. Uzasadnieniem tych wyborów było osiem kryteriów odnoszących się do cech charakterystycznych dla lokalnej warszawskiej tradycji budowania. Tradycji uwarunkowanej planami rozwoju stolicy w historycznych już podokresach drugiej połowy XX w. – od indywidualizmu i nowatorstwa, do poprawności dobrego standardu np. zamieszkania. Kryteria zostały opracowane przez Komisję ds. objęcia opieką i ochroną wybitnych dzieł architektury i urbanistyki XX w. przy Zarządzie Oddziału Warszawskiego „Archimapa. Dziedzictwo Architektury Warszawy lat 1945–1989” autorstwa Marii Sołtys i Marka Kucińskiego, architektów SARP, to szczegółowo opisany wybór ponad 70 obiektów i założeń charakterystycznych dla tamtego okresu. Mapa ilustrowana jest wyjątkowymi rysunkami autorstwa prof. Henryka Dąbrowskiego zamieszczonymi dzięki uprzejmości Galerii HD.
Opis
- Autor
- Maria Sołtys i Marek Kuciński
Specyficzne kody
16 innych produktów w tej samej kategorii:
Klienci, którzy zakupili ten produkt, kupili również:
Archimapa 1918-1939....
DOSTĘPNOŚĆ: OBECNIE NIEDOSTĘPNA „Archimapa 1949-1956” to druga z serii pięciu dwujęzycznych map-przewodników po warszawskiej architekturze wydana przez Instytut Stefana Starzyńskiego, oddział Muzeum Powstania Warszawskiego. Archimapa dotyczy okresu socrealizmu i jest wyborem niespełna pięćdziesięciu obiektów powstałych między 1949 a 1956 rokiem. Socrealizm to jedyny w dziejach sztuki w Polsce styl, który został zdefiniowany i zadekretowany przez władzę. Przez to również jedyny, którego cezury czasowe są jednoznaczne: 1949 – wprowadzenie stylu i 1956 – porzucenie, które przyszło wraz z polityczną odwilżą i destalinizacją.
PLAN WARSZAWY 1768
Publikacja PLAN WARSZAWY 1768 autorstwa Katarzyny Wagner, Paweł E. Weszpiński daje możliwość przeanalizowania rozwoju przestrzennego miasta, poznając wybitne dzieła kartografii ze zbiorów Muzeum Warszawy.
Każdy druk w serii zawiera plan w oryginalnej skali wraz z opracowaną legendą, szkic historyczny o Warszawie z czasów jego powstania oraz szczegółowy opis kartograficzny. PLAN WARSZAWY Georges’a Louisa Le Rouge’a z 1768 roku to jedno z najwierniejszych i najbardziej interesujących odwzorowań XVIII-wiecznej Warszawy. W tym wydaniu porównany został z trzema innymi planami z epoki Tirregaille’a, Rizzi Zannoniego i Tardieu.
Archimapa 1949-1956....
„Archimapa 1949-1956” to druga z serii pięciu dwujęzycznych map-przewodników po warszawskiej architekturze wydana przez Instytut Stefana Starzyńskiego, oddział Muzeum Powstania Warszawskiego. Archimapa dotyczy okresu socrealizmu i jest wyborem niespełna pięćdziesięciu obiektów powstałych między 1949 a 1956 rokiem. Socrealizm to jedyny w dziejach sztuki w Polsce styl, który został zdefiniowany i zadekretowany przez władzę. Przez to również jedyny, którego cezury czasowe są jednoznaczne: 1949 – wprowadzenie stylu i 1956 – porzucenie, które przyszło wraz z polityczną odwilżą i destalinizacją.