Brak wydarzeń
Aktywne filtry
Los Angeles to także znakomity reportaż o przestrzeni kontrastów, gdzie sąsiadują ze sobą centra ubóstwa i zamożne zamknięte osiedla, bezdomni i celebryci, apokaliptyczne pogorzeliska i bajeczne plaże, przeludnienie i samotność. Dzięki siedmiu lekcjom Baldwina możemy choć trochę zrozumieć miasto, które każdego dnia wymyśla siebie na nowo.
Artur Jerzy Filip zamienia na ogół nudnawą dla nieprofesjonalnego czytelnika pracę naukową w trzymającą w napięciu lekturę na pograniczu literatury faktu i fascynującej wizji.
Książka mówi także o historii wprowadzania o życie w polskiej architekturze doktryny socrealizmu.
takich jak: Biuro odbudowy Stolicy, Pałac Kultury i Nauki, Trasa WZ, Marszałkowska Dzielnica Mieszkaniowa, Zamek Królewski.
Historia o idei masowego budownictwa, która została urzeczywistniona w postaci betonowych bloków stawianych od Uralu po Morze Pólnocne. To prezentacja losów wspólnych dla mieszkańców betonowej krainy Krakowa, Radomia, Berlina, Londynu i podparyskich przedmieść – choć każdy ma o nim własną opowieść.
Pierwsza z nich to opis początku ewolucji projektu WSM, a jednocześnie przypomnienie ogromnego dorobku myśli lewicowej z okresu międzywojennego. Druga dotyczy koncepcji miasta, granic kreowania wspólnoty miejskiej. Trzecia obejmuje zasadnicze kwestie nowoczesności, dotyka sporu o nowoczesność i o prawomocność sięgania po rozwiązania społeczne z tamtej epoki. Te trzy wątki łączą się w spójną narrację, która pozwala uświadomić sobie zawiłe kwestie związane z tematyką miejską.
Polska miała jeden z najlepszych systemów planowania przestrzennego w Europie, a wiele krajów podpatrywało go i wdrażało u siebie. Na przykład Niemcy. Tak było przed wojną. Po wojnie system został scentralizowany. A w nowej Polsce nikt nie planuje ani centralnie ani przestrzennie. Bo planowanie przestrzenne jest nudne i sprowadza się do ustaw, przepisów, wykresów, szkiców i terminologii. Zamiast planowania mamy więc wszechobecny chaos. Filip Springer uparł się jednak i postanowił znaleźć w tym szaleństwie jakąś metodę.
Polepszmy przyrodę – sprawdźmy czy płaski krajobraz Mazowsza da się wypiętrzyć. Nie chodzi tylko o wrażenia estetyczne, o uromantycznienie prozaicznego pejzażu. Góry Warszawskie zostały pomyślane jako publiczny grand projekt – wyniosły i piękny jak piramidy, ale praktyczny jak autostrady i zapory. W rzeczy samej będą zaporą, która zatrzyma sprawl – bezładny rozrost przedmieść – i zmusi miasto do zagęszczania się w obecnych granicach. Dziś jedyną granicą dla sprawlu jest wciąż uciekający horyzont. Nie ma żadnej bariery naturalnej ani prawnej. Może szybciej niż prawo, uda się poprawić przyrodę? Góry usypywane ze śmieci, materiału rozbiórkowego oraz ziemi wykopanej na budowach rosłyby stopniowo, latami w wyznaczonych miejscach.
