Brak wydarzeń
Autor przebył całą Polskę od Słupska po Krosno i od Suwałk do Wałbrzycha, żeby poznać, jak żyje się dziś w miastach, które w 1999 roku utraciły status stolicy województwa. Poznał ich historię, rozmawiał z mieszkańcami.
I o tym, jak bardzo brakuje nam dziś wizji naprawy świata, która – jak u Hansenów – opierałaby się na wierze w człowieka i poczuciu powinności wobec innych. Rzecz wciągająca, dająca do myślenia i po prostu mądra.
Jedna z najważniejszych książek o architekturze. Ognista polemika z Le Corbusierem. Przyglądając się Las Vegas, miastu blichtru, parkingów i szyldów, autorzy budują teorię architektury „zwyczajnej i brzydkiej” – a zarazem żywiołowej i pełnej wyobraźni. Dogłębna analiza zabudowy tego miasta stanowi punkt wyjścia do rozważań nad niesłusznie zdaniem autorów zapomnianą symboliką formy architektonicznej. Venturi, Scott Brown i Izenour dokonują żarliwej dekonstrukcji myśli modernistycznej, przywoływanej przede wszystkim w postaci książki W stronę architektury Le Corbusiera. Tropiąc sprzeczności i pułapki późnego modernizmu, autorzy opowiadają się za nową architektoniczną wrażliwością, nieskażoną protekcjonalizmem, otwartą na popularne gusta.
Dworce w Warszawie i Katowicach, poznański Okrąglak, Obserwatorium Meteorologiczne na Śnieżce, warszawski Pawilon Chemii i Supersam, wreszcie głośne ostatnio Emilia i Cracovia... Zdaniem jednych – budynki zasługujące na podziw i uznanie, zdaniem innych – ohydne komunistyczne baraki, które należy zrównać z ziemią. Dlaczego budzą takie kontrowersje? Jakie były okoliczności ich powstania i dlaczego niektórych z nich już nie ma? Czy i jak w ciągu kilku lat od pierwszego wydania książki zmienił się status tej architektury?
Tytuł książki wynika z przekonania, że Romuald Loegler nie tyle wymyśla nową formę, co z istniejącej i uporządkowanej rzeczywistości tylko ją w gruncie rzeczy wydobywa i ujawnia w kształcie budynku. To ,,tylko" jest jednak ,,aż", bowiem przyjęty sposób postępowania nie jest łatwy, każdemu przystępny i nie zawsze doprowadza, jak Loeglera, do pozytywnego skutku. Nie da się ukryć, że zdaniem niektórych, może wielu, był osobą, jak to się mówi, ,,kontrowersyjną". Szybko wyrastał ponad przeciętną, nie chciał chodzić utartymi ścieżkami, wpasować się w określone układy, poddawać stwierdzeniom autorytetów, a przy tym miał pomysł nie tylko na architekturę, ale także na organizowanie czegoś nowego dla architektury i architektów.
