Postindustrial. Manufaktury, fabryki, spichlerze, składy, magazyny... Pojawiając się w historii kultury materialnej człowieka, stawały się od początku funkcjami raczej izolowanymi, mniej lub bardziej pożądanymi w jego bezpośrednim otoczeniu, wywołującymi pewien psychologiczny lęk przed skutkami oddziaływania procesów technologicznych zachodzących w ich wnętrzu. Mogły z pewnością drażnić zmysły, uniemożliwiając pełnią wypoczynku. Dziś wiele z nich jest opuszczonych, często w stanie zaawansowanej destrukcji. Niszczeją, tracąc nieodwracalnie swoje unikalne walory: symboliczne, emocjonalne, historyczno-dokumentalne, estetyczne, funkcjonalno-użytkowe czy techniczno-technologiczne. Jaką przyjąć strategię ochrony? Obserwujemy rozbieżne postawy: negacji (likwidacje i rozbiórki), biernej tolerancji (zaniechanie jakichkolwiek działań naprawczych, skazywanie obiektu na powolną śmierć techniczną); akceptacji (dbałość i ocalanie od zniszczenia przez podejmowanie czynności naprawczo-konserwatorskich, przedłużanie egzystencji przez adaptację do nowych potrzeb i funkcji) oraz twórczej kontynuacji (przedłużanie egzystencji przez rozbudowę i transformację atmosfery i charakteru obiektu w nową jakość estetyczno-funkcjonalną). Postindustrialne dziedzictwo bezsprzecznie jest istotnym składnikiem krajobrazu kulturowego człowieka, a jego walory świadectwem materialnego i duchowego rozwoju cywilizacji. Wymogiem XXI wieku jest ochrona jego unikalnego piękna w procesie adaptacji, poprzez ponowne wykorzystanie jego walorów do nowych celów produkcyjnych, komercyjno-publicznych i mieszkaniowych, z maksymalnym poszanowaniem jak największej ilości oryginalnych elementów.
