Brak wydarzeń
zaspokajanie codziennych, indywidualnych potrzeb człowieka (czyli kreowanie architektury mieszkaniowej, a także publicznej służącej społeczeństwu), oraz wznoszenie budowli sakralnych spełniających funkcje religijne.
Omówiono tutaj kierunki w sztuce mogą się stać dla młodych twórców cenną inspiracją.
Warto zdać sobie sprawę, że na polską markę artyści, architekci, konstruktorzy i projektanci pracują już od początku 1900 roku. Innowacyjne i kreatywne pomysły, które czerpią inspiracje z polskiej kultury, zachwycają od lat.
Ich wyrazem są projekty w stylu zakopiańskim, inspiracje językiem esperanto, modernistyczna architektura i awangardowa sztuka dwudziestolecia, komentujące zimnowojenną rzeczywistość malarstwo lat 50. i 60., rozwój hoteli i ośrodków wypoczynkowych w latach 70., a także inspirowane modernizmem wzornictwo i sztuka ostatniego dwudziestolecia.
Prowincjonalizm cechujący sztukę tego obszaru, odizolowanego od nowatorskich ośrodków artystycznych, pozwala szczególnie trafnie scharakteryzować przyczyny wielokrotnego wykorzystywania tych samych rzutów.
Wówczas, intensywnie poszukując symboli narodowych, sięgano do historii i kulturowego dziedzictwa i wkrótce zbudowano mit renesansu lubelskiego jako sztuki rdzennie polskiej, wyrosłej z miejscowej tradycji, powstałej niezależnie od architektury niemieckiej czy włoskiej. W latach międzywojennych badania nad architekturą powstałą w czasach największej potęgi Rzeczypospolitej stały się elementem legitymizacji odrodzonej Polski. Jednak, paradoksalnie, największy rozkwit badań nad renesansem lubelskim przypadł na lata 50. XX wieku.
Książka zawiera dzieje powstawania i przekształcania grybowskich kościołów – historię ich budowy i stopniowego wyposażania dziełami sztuki, a także odbudowywania zniszczeń powstałych w wyniku pożarów czy działań wojennych. Obejmuje czas od powstania pierwszej świątyni w Grybowie w 1340 r. po dzień dzisiejszy. W opracowaniu pojawia się szereg postaci historycznych, jakie miały wpływ na kształt grybowskiej parafii, takich jak duchowni, artyści, włodarze miasta, rzemieślnicy czy wreszcie zwykli mieszkańcy.
Sztukatorstwo jako dyscyplina artystyczna na pograniczu rzeźby i architektury, znalazło się nieco na uboczu głównych nurtów badań nad sztuką nowożytną. A przecież to w tej właśnie technice najczęściej powstawały najbardziej awangardowe dzieła o genezie włoskiej. Stiuk, jako materiał stosunkowo tani i łatwy w modelowaniu, stał się idealnym tworzywem dla artystycznych eksperymentów, które w XVII wieku otwierały nowe fazy rozwoju rzeźby i wystroju wnętrz.
