Brak wydarzeń
Ten tom poświęcony jest sztuce siedemnastego wieku, w którym ścierały się przeciwstawne prądy. Silne były nadal tendencje klasyczne, odwołania do antyku i dzieł wielkich mistrzów renesansu włoskiego, widoczne zwłaszcza w malarstwie szkoły Carraccich, pracujących w Italii francuskich artystów Poussina i Lorraina, projektach architektonicznych Inigo Jonesa. Jednak był to też czas narodzin wspaniałego, pełnego dramatyzmu światłocieniowego malarstwa Caravaggia, które wywarło znamienny wpływ na twórczość artystów w całej Europie.
W tomie IV omówiona została sztuka dojrzałego renesansu dominująca we Włoszech w XVI wieku, kiedy to rywalizowali ze sobą trzej genialni artyści Leonardo da Vinci, Michał Anioł i Rafael Santi, a ich dzieła stanowiły punkt odniesienia dla pozostałych działających wówczas twórców, takich jak Donato Bramante, Jacopo Sansovino, Correggio, Perugino, Sodoma. Jednak następne pokolenie artystów, z Jacopem Pontormo i Rossem Fiorentino na czele, a potem Giuliem Romano, Parmigianinem, Cellinim, Bronzinem zerwało z klasycznymi kanonami sztuki renesansowej, zaczęło świadome łamać zasady harmonii doprowadzając do powstania ekstrawaganckiej i fantastycznej deformacji, zwanej manieryzmem.
