Rysunek odręczny dla architektów krajobrazu autorstwa Rylke Jana pokazuje szkice, które są szybkim rysunkiem służącym do zanotowania interesującej nas rzeczy czy zjawiska lub naszej myśli.
Przedstawia się tym, że są zapisem skróconym tego, co jest dla nas interesujące, a nie całości zjawiska.
W XX wieku zgodnie z postularami Karty Ateńskiej wznoszono miasta jako maszyny do mieszkania - zdrowe, czyste i racjonalnie rozplanowane. Miasta, które miały spełniać nadane im funkcje. Miasta idealne, najlepiej wzniesione od podstaw na "surowym korzeniu". Warszwa, w połowie XX wieku zrównana z ziemią miała być przykładem nowoczesnego, racjonalnie odbudowanego miasta. Przez całą drugą połowę XX wieku badano, które funkcje w mieście można w sposób racjonalny.
Tom VI "Przyrody i miasta" powstał jako efekt prowadzonych seminariów z zakresu architektury krajobrazu w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Seminaria metodologiczne, których owocem były poprzednie tomy zmieniły swój charakter. Częściowo przekształciły się w program przedmiotu "metodyka pracy naukowej" (który ostatnio znikł z programu studiów doktoranckich), w części są kontynuowane w formie seminariów.
Niniejszy tom "Przyrody i miasta" różni się od poprzednich. Tym razem mieści nie tylko wyniki badań naukowych, ale rozwiązania projektowe. Wymaga to krótkiego wyjaśnienia. Tak jak poprzednio, nasze badania zmierzają w kierunku odbudowy architektury krajobrazu jako dyscypliny naukowej i artystycznej.
Obecny, IX tom "Przyrody i miasta" jest ponownie poświęcony warsztatom projektowym. Nie jest to wyłączny temat tego tomu, ale temat wiodący. Dlaczego nadal organizujemy te warsztaty? Przecież nauczanie projektowania jest tradycyjną dyscypliną szkolną, podzieloną na projektowanie architektoniczne, projektowanie urbanistyczne, projektowanie terenów zieleni i inne. Treścią tak nauczanego projektowania jest przekształcenie terenu, środowiska człowieka, nadanie mu takiego kształtu aby odpowiadał założonemu przeznaczeniu.
W ubiegłym wieku wiejski krajobraz jawił się jako przeszkoda w realizacji planów rozwoju cywilizacyjnego. Trzeba go było zniwelować przed budową miast i fabryk. Budowa nowego społeczeństwa wymagała likwidacji jego związanej z krajobrazem tożsamości.
Sposób gospodarowania przestrzenią zależy od rodzaju ładu kulturowego. W kulturze bowiem zawierają się wartości, wzorce, poglądy, prawa, obyczaje, znaczenia, pojęcia, które określaja organizację społeczną, relacje międzyludzkie i stosunek człowieka do świata. Punktem wyjścia do myslenia o społeczno-kulturowych podstawach gospodarowania przestrzenią jest zrozumienie pojecia przestrzeni we wszystkich jego ludzkich wymiarach.