Wydarzenia
Brak wydarzeń
Gry sztuki z architekturą
Książka, wpisująca się we wciąż aktualne w dobie "postmedializmu" dyskusje o rozmywaniu się granic sztuk, stawia pytanie o miejsce architektury w nowoczesnych systemach sztuk pięknych i we współczesnych definicjach sztuk wizualnych. Inspiracją do podjęcia tych rozważań stały się współczesne praktyki artystyczne, w których wyłania się wyraźnie nurt zainteresowania architekturą oraz sposobami architektonicznej reprezentacji. Współczesne integracje pokazane są na tle dawnych powinowactw, a zwłaszcza na tle osiemnastowiecznej krytyki doktryny ut pictura poesis, nowoczesnych systemów sztuk pięknych, często marginalizujących architekturę, dziewiętnastowiecznego postulatu syntezy sztuk czy koncepcji integracji sztuk z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku.
Architektura muzą malarstwa
Temat inspirowania wyobraźni malarzy dziełami i wyobraźnią architektów jest słabo penetrowany przez badaczy, a podstawowe dzieła z tego zakresu dotyczą ogólnych opracowań z dziedziny samej historii sztuki. Książka, dając odpowiedź na pytania dotyczące przenikania się zjawisk zarówno w warstwie percepcji wizualnej, jak i samej psychologicznej motywacji działania, jest opracowaniem, w którym omówienie dzieł nie ma charakteru akademickiej analizy zawierajacej ścisłą klasyfikację tych prac.
Krótkie eseje i najkrótsze...
Autor odczuwa uzasadnioną radość i satysfakcję z faktu, że jest architektem. Zna doskonale historię swej dyscypliny, jej wielkie osiągnięcia, tak dawne jak i najnowsze, nie ukrywa zachwytu, jakiego w ich obliczu doświadcza. Wie doskonale, że sam tę historię przedłuża, że i jego dzieła, o których mówi zresztą z niezwykłą skromnością, nie są tu bez znaczenia. A równocześnie czuje ciężar odpowiedzialności za to, co się w architekturze dzieje i widzi związane z nią niebezpieczeństwa. Bodaj najważniejsze z nich to bylejakość i brzydota powstających budowli.
Miejsce kościoła w mieście
Celem pracy jest próba określenia roli budowli sakralnych w kształtowaniu przestrzeni współczesnego miasta, ich związków kompozycyjnych z otoczeniem, a także w definiowaniu czytelnego i zrozumiałego języka form przestrzennych. Autorka zastanawia się, w jakim stopniu współczesne świątynie stanowią znak w miejskim pejzażu kulturowym, a także, czy kościół, jako uosobienie tradycji, może tolerować nowe formy, które wyrosły na gruncie jej negocjacji. Jako laboratorium badawcze do szczegółowych analiz autorka wybrała twórczość sakralną Witolda Cęckiewicza.