Brak wydarzeń
Aktywne filtry
Autor przebył całą Polskę od Słupska po Krosno i od Suwałk do Wałbrzycha, żeby poznać, jak żyje się dziś w miastach, które w 1999 roku utraciły status stolicy województwa. Poznał ich historię, rozmawiał z mieszkańcami.
I o tym, jak bardzo brakuje nam dziś wizji naprawy świata, która – jak u Hansenów – opierałaby się na wierze w człowieka i poczuciu powinności wobec innych. Rzecz wciągająca, dająca do myślenia i po prostu mądra.
Jedna z najważniejszych książek o architekturze. Ognista polemika z Le Corbusierem. Przyglądając się Las Vegas, miastu blichtru, parkingów i szyldów, autorzy budują teorię architektury „zwyczajnej i brzydkiej” – a zarazem żywiołowej i pełnej wyobraźni. Dogłębna analiza zabudowy tego miasta stanowi punkt wyjścia do rozważań nad niesłusznie zdaniem autorów zapomnianą symboliką formy architektonicznej. Venturi, Scott Brown i Izenour dokonują żarliwej dekonstrukcji myśli modernistycznej, przywoływanej przede wszystkim w postaci książki W stronę architektury Le Corbusiera. Tropiąc sprzeczności i pułapki późnego modernizmu, autorzy opowiadają się za nową architektoniczną wrażliwością, nieskażoną protekcjonalizmem, otwartą na popularne gusta.
Dworce w Warszawie i Katowicach, poznański Okrąglak, Obserwatorium Meteorologiczne na Śnieżce, warszawski Pawilon Chemii i Supersam, wreszcie głośne ostatnio Emilia i Cracovia... Zdaniem jednych – budynki zasługujące na podziw i uznanie, zdaniem innych – ohydne komunistyczne baraki, które należy zrównać z ziemią. Dlaczego budzą takie kontrowersje? Jakie były okoliczności ich powstania i dlaczego niektórych z nich już nie ma? Czy i jak w ciągu kilku lat od pierwszego wydania książki zmienił się status tej architektury?
Temat inspirowania wyobraźni malarzy dziełami i wyobraźnią architektów jest słabo penetrowany przez badaczy, a podstawowe dzieła z tego zakresu dotyczą ogólnych opracowań z dziedziny samej historii sztuki. Książka, dając odpowiedź na pytania dotyczące przenikania się zjawisk zarówno w warstwie percepcji wizualnej, jak i samej psychologicznej motywacji działania, jest opracowaniem, w którym omówienie dzieł nie ma charakteru akademickiej analizy zawierajacej ścisłą klasyfikację tych prac.
Autor odczuwa uzasadnioną radość i satysfakcję z faktu, że jest architektem. Zna doskonale historię swej dyscypliny, jej wielkie osiągnięcia, tak dawne jak i najnowsze, nie ukrywa zachwytu, jakiego w ich obliczu doświadcza. Wie doskonale, że sam tę historię przedłuża, że i jego dzieła, o których mówi zresztą z niezwykłą skromnością, nie są tu bez znaczenia. A równocześnie czuje ciężar odpowiedzialności za to, co się w architekturze dzieje i widzi związane z nią niebezpieczeństwa. Bodaj najważniejsze z nich to bylejakość i brzydota powstających budowli.
Celem pracy jest próba określenia roli budowli sakralnych w kształtowaniu przestrzeni współczesnego miasta, ich związków kompozycyjnych z otoczeniem, a także w definiowaniu czytelnego i zrozumiałego języka form przestrzennych. Autorka zastanawia się, w jakim stopniu współczesne świątynie stanowią znak w miejskim pejzażu kulturowym, a także, czy kościół, jako uosobienie tradycji, może tolerować nowe formy, które wyrosły na gruncie jej negocjacji. Jako laboratorium badawcze do szczegółowych analiz autorka wybrała twórczość sakralną Witolda Cęckiewicza.
