Brak wydarzeń
Autor przebył całą Polskę od Słupska po Krosno i od Suwałk do Wałbrzycha, żeby poznać, jak żyje się dziś w miastach, które w 1999 roku utraciły status stolicy województwa. Poznał ich historię, rozmawiał z mieszkańcami.
W okresie 60. i 70. XX wieku odbywało się w Elblągu Biennale Form Przestrzennych. Było ono wtenczas największą w kraju cykliczną artystyczną imprezą plenerową. Uczestniczyły w nim takie sławy jak Magdalena Abakanowicz, Edward Krasiński czy Henryk Stażewski. Biennale było wynikiem współpracy Galerii EL i Zakładów Mechanicznych Zamech. Zaproszeni przez galerię artyści przybywali na kilkumiesięczne pobyty twórcze, by z pomocą fachowców z Zamechu tworzyć ogromne metalowe rzeźby zwane Formami przestrzennymi. Większość z nich można oglądać w przestrzeni Elbląga.
Fenomen społeczny - ignorowany przez władze miejskie, ale także przez badaczy społeczeństwa obywatelskiego. Składają się nań codzienne i prozaiczne działania mieszkańców, którzy przeobrażając najbliższą im przestrzeń, współkształtują też miasto, odciskając swoje piętno w jego architekturze, ikonosferze oraz przestrzennej i funkcjonalnej organizacji. Tak na pozór nieważne aktywności, wydeptywanie ścieżek, by skrócić sobie drogę, ozdabianie okien i balkonów, tworzenie przyblokowych ogródków czy organizowanie nieformalnych miejsc spotkań i biesiad - nie tylko wypełniają miasto tym, czego potrzebują sami mieszkańcy, ale też ożywiają je, animują i tworzą zeń przestrzeń życia ludzi.
I o tym, jak bardzo brakuje nam dziś wizji naprawy świata, która – jak u Hansenów – opierałaby się na wierze w człowieka i poczuciu powinności wobec innych. Rzecz wciągająca, dająca do myślenia i po prostu mądra.
Jedna z najważniejszych książek o architekturze. Ognista polemika z Le Corbusierem. Przyglądając się Las Vegas, miastu blichtru, parkingów i szyldów, autorzy budują teorię architektury „zwyczajnej i brzydkiej” – a zarazem żywiołowej i pełnej wyobraźni. Dogłębna analiza zabudowy tego miasta stanowi punkt wyjścia do rozważań nad niesłusznie zdaniem autorów zapomnianą symboliką formy architektonicznej. Venturi, Scott Brown i Izenour dokonują żarliwej dekonstrukcji myśli modernistycznej, przywoływanej przede wszystkim w postaci książki W stronę architektury Le Corbusiera. Tropiąc sprzeczności i pułapki późnego modernizmu, autorzy opowiadają się za nową architektoniczną wrażliwością, nieskażoną protekcjonalizmem, otwartą na popularne gusta.
w ostatnich dekadach zimnej wojny oraz pokazuje wpływ tego doświadczenia na produkcję miejskiej przestrzeni w Polsce po socjalizmie.
Dworce w Warszawie i Katowicach, poznański Okrąglak, Obserwatorium Meteorologiczne na Śnieżce, warszawski Pawilon Chemii i Supersam, wreszcie głośne ostatnio Emilia i Cracovia... Zdaniem jednych – budynki zasługujące na podziw i uznanie, zdaniem innych – ohydne komunistyczne baraki, które należy zrównać z ziemią. Dlaczego budzą takie kontrowersje? Jakie były okoliczności ich powstania i dlaczego niektórych z nich już nie ma? Czy i jak w ciągu kilku lat od pierwszego wydania książki zmienił się status tej architektury?
Publikacja podsumowuje prace projektowo-badawcze architekta Kuby Szczęsnego i zaproszonej przez niego grupy współpracowników. Badania miały na celu opracowanie systemu punktowego oczyszczania wody, mogącego zaspokajać doraźne potrzeby mieszkańców. Książka zawiera, oprócz szczegółowego opisu prac badawczych, teksty teoretyczne, odnoszące się do problemu zanieczyszczenia rzek przepływających przez tereny miejskie. Wyspa. Synchronizacja to unosząca się na wodzie platforma, na której znajduje się dziewięć urządzeń treningowych ustawionych wokół niewielkiej niecki. Spływa do niej oczyszczona woda, pompowana wprost z Wisły przez urządzenia poruszane siłą mięśni osób ćwiczących na urządzeniach.
