Brak wydarzeń
Celem tej pracy jest osadzenie współczesnej architektury w continuum cywilizacji, dlatego autor pozostaje przy renesansowym terminie: sztuka budowania - res aedificatoria. Stawia tezę o istnieniu współczesnego paradygmatu, który pozwala porozumiewać się we wspólnym języku twórcom, teoretykom i odbiorcom architektury.
Praca jest naukową syntezą zagadnień współczesnego planowania wsi w Polsce. Stanowi rodzaj wprowadzenia do dyskusji o planowaniu wsi. Propaguje pogląd, że planowanie wsi powinno być inne, przede wszystkim obejmujące szeroki zakres uwarunkowań i współczesnych potrzeb, o których wiedza jest obecnie rozproszona po wielu dyscyplinach naukowych, ośrodkach przygotowujących kadry dla zarządzania przestrzenią oraz po wielu praktykach planowania sektorowego. To rozproszenie wiedzy i praktyki, przy braku komunikacji między podmiotami uczestniczącymi w gospodarowaniu przestrzenią, sprawia, że wiele zagadnień pozostaje nie w pełni uświadomionych lub zabarwionych mylnymi przekonaniami.
