Brak wydarzeń
Celem tej pracy jest osadzenie współczesnej architektury w continuum cywilizacji, dlatego autor pozostaje przy renesansowym terminie: sztuka budowania - res aedificatoria. Stawia tezę o istnieniu współczesnego paradygmatu, który pozwala porozumiewać się we wspólnym języku twórcom, teoretykom i odbiorcom architektury.
Rezydencje królewskie, budowane, by zadziwiać i sławić potęgę najznamienitszych rodów świata, są świadectwem epok, w których splendor i wspaniałość narodu lub władcy mierzono okazałością sali tronowej, wielkością pałacu lub oryginalnością fontanny w ogrodzie. Zawieszone miedzy niebem a ziemią siedziby monarchów Dalekiego Wschodu, podobnie jak solidnie zakorzenione w ziemi rezydencje władców europejskich były zawsze spotkaniem dwóch myśli: pana, który widział w swojej rezydencji wyraz potęgi i kreatywności, oraz architekta i zespołu rzemieślników, którzy budowali ją dla niego, często tworząc nie tylko miejsce zamieszkania, ale i wspaniały pomnik chwały.
