Brak wydarzeń
Celem tej pracy jest osadzenie współczesnej architektury w continuum cywilizacji, dlatego autor pozostaje przy renesansowym terminie: sztuka budowania - res aedificatoria. Stawia tezę o istnieniu współczesnego paradygmatu, który pozwala porozumiewać się we wspólnym języku twórcom, teoretykom i odbiorcom architektury.
Na tle zarysu historii stosowania materiałów budowlanych, ich klasyfikacji i krótkiej charakterystyki poszczególnych grup materiałowych stosowanych we współczesnym budownictwie przedstawiono właściwości materiałowe fizyczne, mechaniczne i chemiczne ze wskazaniem celowości i zasady ich oznaczania, a także przykłady liczbowe.
Książka ma charakter podręcznika z zakresu wiedzy o jednej z bardziej istotnych i mocno zróżnicowanych grup materiałów budowlanych stosowanych we współczesnym budownictwie, jaką są wyroby z tworzyw sztucznych. Pierwsze rozdziały książki wprowadzają w problematykę tworzyw sztucznych i ich składników - podając ogólną klasyfikację i metody uzyskiwania polimerów, ich budowę fizyczną i podstawowe struktury, charakterystyczne właściwości oraz zasady przetwórstwa tworzyw sztucznych. Przedstawione zostały ważniejsze polimery stosowane w budownictwie w aspekcie ich podstawowych charakterystyk technicznych i kierunków stosowania.
Praca zawiera odpowiednio uporządkowany zakres wiedzy o podstawach wytwarzania, klasyfikacji, charakterystycznych właściwościach technicznych, kierunkach i zakresie stosowania w budownictwie - spoiw mineralnych (wapiennych, gipsowych, cementowych) oraz kruszyw mineralnych zwykłych i lekkich (sztucznych, odpadowych) - wykorzystywanych szeroko w technologii betonów i zapraw. Wobec zmian wynikających z wprowadzenia w kraju norm europejskich szczególna uwaga została zwrócona na nowe wymagania normowe i klasyfikacje omawianych materiałów budowlanych w świetle ostatnio ustanowionych norm PN-EN.
