Brak wydarzeń
Celem tej pracy jest osadzenie współczesnej architektury w continuum cywilizacji, dlatego autor pozostaje przy renesansowym terminie: sztuka budowania - res aedificatoria. Stawia tezę o istnieniu współczesnego paradygmatu, który pozwala porozumiewać się we wspólnym języku twórcom, teoretykom i odbiorcom architektury.
Architektoniczny przewodnik po żydowskiej Warszawie to przede wszystkim wyzwanie dla wyobraźni. W mieście, którego jedną trzecią mieszkańców stanowili przed 1939 r. Żydzi, zostały po nich nieliczne materialne ślady: okaleczone przez wojnę pojedyncze kamienice-ostańce, jedna synagoga, cmentarz, kilka kawałków muru, osiedle z gruzów getta i sporo pomników. Nawet ulice zmieniły swe nazwy i przebieg.
Architektoniczna utopia, której twórcy wynosili z modernistycznych wzorców i socrealistycznych ideałów. Krakowska Nowa Huta i berlińska Karl-Marx-Allee w jednym. A przede wszystkim jedyna w Europie część dawnej „dzielnicy żydowskiej”, w której zostało tak niewiele jej materialnych śladów. Miejsce-po-getcie, niedookreślone, niepewne własnej tożsamości. Chodząc muranowskimi ulicami, wciąż spotyka się warstwy poprzedniego życia, skorupy, okruchy, kawałki cegieł – i opowieści współczesnych mieszkańców, w których dziwnym trafem przewijają się ich poprzednicy sprzed wojny.
