Indeks: O wyrazie architektonicznym budy
Podstawą bezproblemowej, długoletniej eksploatacji budynków i budowli jest odpowiednie rozwiązanie konstrukcyjne części zagłębionych w gruncie. Doświadczenie pokazuje bowiem, że znaczącą liczbę problemów związanych z eksploatacją stanowią te powodowane przez wilgoć. Aby izolacja wodochronna była skuteczna, musi być poprawnie zaprojektowana i wykonana, a także chroniona przed uszkodzeniem w trakcie eksploatacji obiektu. Etap eksploatacji zaczyna się już od momentu wykonania hydroizolacji, dokładnie od momentu zabezpieczenia powłoki wodochronnej. To, czy pozostałe prace budowlane, i jakie, jeszcze trwają, jest bez znaczenia.
Zmiany te, formułowane w rozporządzeniach dotyczących warunków technicznych budowlanych, charakterystyki energetycznej i świadectw charakterystyki energetycznej, czy planach mających na celu zwiększenie liczby budynków o niskim zużyciu energii, w znacznej mierze dotyczą kwestii poszanowania energii, w tym ciepła podczas eksploatacji budynków.
Została stworzona z myślą, aby w sposób prosty i praktyczny pokazać, jak należy korzystać z Eurokodów ( PN-EN 1990, PN-EN 1991 i PN-EN 1990) przy projektowaniu. Składa się z sześciu rozdziałów oraz załączników z tabelami i rysunkami (rysunki zamieszczono na płycie CD). Książka prezentuje proste i praktyczne podejście do podstawowych problemów projektowych.
Album z serii "Bosz Polska" zainicjowanej w 2001 roku, której celem jest prezentowanie najpiękniejszych miejsc naszego kraju. Łączy ją jednolity projekt graficzny, który jest dziełem profesora krakowskiej ASP Władysława Pluty oraz osoba autora wstępów do poszczególnych albumów. Pisze je Olgierd Budrewicz, wybitny pisarz i podróżnik.
Jeszcze do niedawna sztukę sakralną XIX wieku uważano za wytwór niższej kategorii, pozbawiony większej wartości artystycznej i treściowej głębi. Książka stara się pokazać, że było wręcz przeciwnie, że mianowicie architekturze kościelnej w epoce historyzmu przypisywano znaczenia symboliczne niemniej poważne niż w czasach wcześniejszych. Po upadku witruwianizmu jako obowiązującej wykładni budownictwa, co nastąpiło w drugiej połowie XVIII stulecia, na nowo zdefiniowano podstawy architektury, wskazując na rolę charakteru i „mówiącej" formy.
