Autonomiczne rysunki architektoniczne

W opracowaniu ukazano fenomen tego typu rysunków na tle współczesnej twórczości architektonicznej jako ważnego ogniwa rozwoju dyscypliny, przeprowadzono charakterystykę zbioru "autonomicznych rysunków architektonicznych", opisano ich cechy i właściwości oraz określono ich funkcje w twórczości architektonicznej na podstawie analizy przykładów prac współczesnych architektów. Dokładniej przeanalizowano twórczość rysunkową J. Hejduka, M. Scolariego i L. Woodsa pod kątem formy i funkcji obrazów oraz przenoszonych przez nie treści. Wszyscy trzej autorzy osiągnęli wysoką międzynarodową pozycję w środowiskach architektonicznej awangardy dzięki konsekwentnej, wieloletniej twórczości, której rezultatem są autonomiczne utwory. Autonomiczne rysunki architektoniczne są ważnym ogniwem przekazu kulturowego. Służą do transmisji idei architektonicznych - dokumentują, podtrzymują i przekazują informacje o warstwie ideowej twórczości architektonicznej. Jako obrazy mają podobną zdolność przenoszenia idei, jak wizualne dokumentacje obiektów zrealizowanych. Nie będąc natomiast związane z istniejącą materialną realizacją, uzyskują autonomiczny byt, dzięki któremu mogą samodzielnie reprezentować świat idei architektonicznych i przenosić go w czasie.